Iedereen in Brussel is lobbyist. De Europese Commissie, Europarlementariërs lobbyen, de Raad, de en uiteraard de lobbyisten lobbyen zelf. Alleen Ruwi de bloemenverkoper op Schuman is geen lobbyist. Een van de meest krachtige instrumenten in de Europese Arena is tijd en timing. Gek genoeg vinden wij weinig in de vakliteratuur over het bewust gebruiken van tijd en timing bij het lobbyen in Brussel. Misschien omdat het juist de instellingen en niet de lobbyist is die dit instrument aanwenden. Maar misschien is het daarom juist belangrijk om te weten hoe tijd en timing aangewend wordt om beleid te beïnvloeden.
Wie bepaald het tempo?
De Commissie?
De Europese Commissie heeft het alleenrecht om beleid- en wetsvoorstellen te doen. Vaak zijn zij verplicht om eerst belanghebbende te consulteren. In het verleden is het vaak gebeurt dat op bepaalde wetsvoorstellen de Europese Commissie raadplegingen lanceert op uiterst ongelukkige momenten. Net voor kerstmis of voor de zomervakantie. Als het wetsvoorstel eenmaal gepubliceerd is bepalen Raad Parlement hun eigen tempo.
De Raad?
Bij de Raad is het Voorzitterschap cruciaal bij het vaststellen van de agenda. Voelt een voorzitterschap weinig voor een wetsvoorstel dan kunnen zij besluiten dat er geen beslissing genomen wordt tijdens het voorzitterschap maar dat slechts de voortgang besproken wordt. In sommige extreme gevallen, als er veel oppositie is in de Raad, dan zal het voorzitterschap überhaupt niet geneigd zijn om een wetsvoorstel op de agenda te zetten. Deze mogelijkheid bestaat omdat in de eerste lezing geen deadline bestaat voor het behandelen van een wetsvoorstel.
Het Europees Parlement?
Bij het Europees Parlement is de rapporteur de sleutelfiguur die beslist met welke snelheid een wetsvoorstel door het Parlement geloodst wordt. Hij zal dit doen in samenspraak met de admin die aan hem is toegewezen door de EP commissie secretariaat. De admin zal de wensen van de rapporteur vertalen in een tijdspad waarop de volgende zaken moeten gebeuren; rapport naar de vertaling sturen, begindatum voor amendementen, deadline voor amendementen, behandeling in de parlementaire commissie, stemmen in de commissie en stemmen tijdens de Plenaire. Omdat het proces in Brussel per definitie lagentermijn is, moet de admin dit allemaal al maanden van tevoren regelen. Een bekende tactiek van rapporteurs die geen bemoeienis willen is de periode voor het indienen van amendementen zo on-practisch mogelijk maken. Zo heb ik op dit moment te maken met een dossier, waarbij de rapporteur zijn rapporteur openbaar maakt 1 week voor het reces, waarna geamendeerd kan worden in de eerste twee weken na de zomervakantie, waarvan de tweede week een Straatsburgweek is. De lat licht dus hoger als het gaat om persoonlijke afspraken met Europarlementariërs maken, tenzij je bereidt bent om naar Straatsburg af te reizen.
Aan de andere kant bestaan er binnen het Europees Parlement ook vertragingstechnieken. Om tijd te besparen wacht men niet op de vertalingen in alle 27 landen bij elke behandeling. Echter volgende EP rules of procedure kan uitstel van behandeling afgedwongen worden als een Europarlementariër verzoekt om niet verder te gaan zolang er geen versie in zijn taal bestaat.
Vertragen en versnellen
Daarnaast zijn er een aantal ingebouwde tijds-mechanismen in de EU. Het jaarlijkse budget van de EU wordt via een stramien vastgesteld met een aantal wettelijk bepaalde deadlines. Dit is om druk op de onderhandelaars te zetten zodat zij eruit komen. Verkiezingen brengen ook een bepaalde tijdsdruk met zich mee. Voorzitterschappen willen alles wat ze in hun brochures hebben beloofd nakomen voordat ze voorzitter-af zijn. En zo zijn er nog meer momenten in het Europese beleidsproces waar tijd en timing een cruciale rol speelt. De rol van de lobbyist daarin? Vooral zorgen dat je geen slachtoffer wordt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten